De doctrines van de gelovigen hebben eeuwenlang geprobeerd de menselijke geest vast te ketenen aan een valse moraal—een moraal die lijden, kuisheid en onderwerping verheerlijkt. Dit zijn de kenmerken van een religie van onderdrukking, een dogma ontworpen om mensen te laten kruipen voor de altaren van machteloosheid. De satanist daarentegen staat als het trotse beest, de verlichte ziel die erkent dat het lichaam niet iets is om te overwinnen, maar om te verheerlijken.

Muziek, in zijn vele vormen, dient als een diepgaande expressie van menselijke emotie, intellect en creativiteit. Voor de satanist is muziek niet slechts een auditieve ervaring, maar een manifestatie van de wil, een instrument dat krachtige emoties kan oproepen, bewustzijnstoestanden kan veranderen en de luisteraar kan verbinden met de diepere aspecten van zijn of haar psyche. Muziek is de kunst van geluid, een taal die de beperkingen van woorden overstijgt en direct tot de geest en het onderbewustzijn spreekt.

Vrij vertaald  is een “Broederschap”: een zogenaamde onbreekbare band tussen gelijkgestemde mannen; een verwantschap die alle andere interpersoonlijke relaties overstijgt. Motorclubs, broederschappen en dienstverlenende organisaties gebruiken deze term allemaal in meer of mindere mate om hun gemeenschappelijke interesses en loyaliteit aan elkaar aan te geven.

Dubbelbloed zijn brengt vaak een bijzondere dynamiek met zich mee die zowel een uitdaging als een zegen kan zijn. Mensen met een gemengde achtergrond ervaren vaak een spanning tussen de verschillende culturen waartoe ze behoren. Ze kunnen zich gevangen voelen tussen de verwachtingen van hun verschillende erfgoed, zonder volledig thuis te horen in een van beide. Dit kan leiden tot een gevoel van vervreemding, verwarring of zelfs een identiteitscrisis. Tegelijkertijd biedt een gemengde achtergrond de mogelijkheid om het beste van beide werelden te combineren en een unieke, veelzijdige identiteit te vormen.

Mijn connectie met The Church of Satan begon op twaalfjarige leeftijd toen ik voor het eerst "The Satanic Bible" ontdekte. Tot dat moment identificeerde ik me als atheïst en verwierp ik het idee van een hogere macht of goddelijke interventie. Het lezen van "The Satanic Bible" introduceerde me echter in een diepere, meer gestructureerde vorm van atheïsme die diep resoneert met mijn eigen overtuigingen en ervaringen. Het was niet alleen een afwijzing van conventionele religie; het was een bevestiging van mijn eigen waarden en het besef dat ik in feite een Satanist was.